تناوب زراعی جو عبارت از کشت و کار دو یا چند محصول در یک قطعه زمین در خلال دو یا چند سال است. از آنجا که سیستم تک‌کشتی یا کشت مداوم یک گیاه مشکلاتی ایجاد می‌کند، رعایت تناوب زراعی برای جلوگیری از این مشکلات و دستیابی به عملکرد پایدار، ضروری است.
تناوب زراعی جو شباهت زیادی به گندم دارد. گیاهان زراعی مطلوب به عنوان پیش کاشت باید زمین را به‌موقع آزاد کنند تا کشت جو دچار تاخیر نشود. با توجه به اینکه جو نسبت به سرمای اول فصل حساس‌تر از گندم است و به‌طور معمول یک تا دو هفته زودتر از گندم کشت می‌شود، توجه به این نکته از اهمیت بیشتری برخوردار خواهد بود. چغندر قند، گیاهان روغنی و علوفه‌های یکساله پیش‌کاشت‌های مناسبی برای جو به حساب می‌آیند. در مناطق خشک و نیمه خشک که جو به صورت دیم کاشته می‌شود، کاشت جو به طور معمول در زمین آیش صورت می‌گیرد.
جو در کشت‌های مخلوط برای تولید دانه به عنوان خوراک دام و به عنوان گیاه همراه با یونجه در پاییز کشت می‌شود. هنگامی که این گیاه همراه یونجه کاشته می‌شود، بوته‌های جو زودتر رشد کرده و استقرار می‌یابند و پوششی را روی سطح مزرعه ایجاد می‌کنند که برای استقرار نهال‌بذر های یونجه مناسب است. در بهار سال بعد جو برداشت می‌شود، ولی یونجه به رشد خود در سال‌های بعد ادامه می‌دهد.
جو به طور معمول زودتر از گندم آماده‌ی برداشت می‌شود و به این ترتیب از خطر خشکی آخر فصل اجتناب می‌کند. فاصله‌ی زمانی بین گلدهی تا رسیدن جو ۳۰ تا ۴۵ روز است. در شرایط تنش خشکی رسیدن جو تسریع می‌شود. هنگامی که رطوبت دانه‌ها نزدیک به ۱۴ درصد رسید، مزرعه آماده‌ی برداشت با کمباین است. برداشت در نخستین فرصت ممکن که دانه‌ها به بلوغ فیزیولوژیک (حداکثر وزن خشک دانه) رسیدند، توصیه می‌شود. زیرا هنوز سنبله‌ها و ساقه‌ها دارای انعطاف‌پذیری هستند و کاهش ناشی از شکستگی ساقه یا سنبله و ریزش دانه‌ها کمتر است.
