ایران، افغانستان و کشمیر تنها نقاطی است که در فلور بومی خود دارای پنج یا شش گونه و چندین واریته با اکوتیپ دائمی شنبلیله (Trigonella sp.) می‌باشد. این واریته‌ها شبیه یونجه است با این تفاوت که برگ آنها کوتاه‌تر و گلشان زرد رنگ، ریشه‌هایشان بسیار قوی، و ساقه‌هایشان منشعب و نیمه‌راست می‌باشد. این انواع ویژه‌ی نواحی کوهستانی بوده در مراتع طبیعی در گوشه و کنار یافت می‌شوند. دامنه‌های سنگی و تند برای این گیاه مناسب‌تر است؛ و به خوش‌خوراکی مورد چرای مفرط قرار می‌گیرد. جز بوته‌هائی که در پناه‌گاه دامنه‌ها رشد می‌کند سایر بوته‌ها قادر به تشکیل گل و میوه نمی‌باشند (به علت چرای مفرط و مداوم). بذر این گیاهان به‌سهولت جوانه نمی‌زند و ضمنا آبیاری را نیز تحمل نمی‌نماید. نوع شنبلیله (Trigonella elliptica) در نواحی مختلف ایران از آذربایجان تا شمال غربی فارس در ارتفاعات ۱۳۰۰ تا ۲۷۰۰ متر و در برخی قسمت‌های البرز و خراسان رشد می‌کند. گونه‌ایست ویژه‌ی کوه‌های مناطق نیمه‌جلگه‌ای که در نواحی جنگلی از بین رفته است ولی در مناطق جنگلی خشک شیوع پیدا نموده است.
Trigonella elliptica var. villosa
گیاه فوق واریته ویژه کوه‌های نواحی جلگه‌ای است که در مراتع درمنه یا پوشان (Artemisisa herba-alba) شمال فارس (آباده) بطور فراوان یافت می‌شود. این گیاه در مناطقی هم که میزان نزولات سالیانه حدود ۲۰۰ میلی‌متر باشد رشد و نمو می‌کند و به علت مقاومت زیاد در برابر چرای مفرط و تنومندی مورد توجه فراوان می‌باشد. در دشت‌های وسیع و مسطح در اواسط تابستان هنگامی‌که اکثر نباتات خشک شده است این گیاه هنوز برگ‌های سبزی تولید می‌کند. چوپان‌ها به این گیاه توجه زیادی نموده آنرا یونجه‌ی زرد می‌نامند.
شنبلیه‌ی تهرانی (Trigonella teheranica)
این گونه در تپه‌های شرق تهران در ارتفاعات ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ متر فراوان بوده دارای واریته‌های مقاوم به‌خشکی می‌باشد.
Trigonella cachemiriana
این گونه شنبلیله را در سراشیب‌های خشک و سنگلاخی بین جهرم و لار در ارتفاعات ۱۳۰۰ متری دیده‌اند که کاملا با گیاهان مذکور فوق تفاوت دارد. این گونه بوته‌ایست به ارتفاع بیش از ۷۰ سانتی‌متر که باید آنرا جهت کشت در کوه‌ها و جنوب ایران مورد توجه قرار داد. برخی از انواع آن مانند Trigonella gigantean و Trigonella griffithii که در افغانستان رشد می‌کند دارای ارتفاع بیش از یک‌متر می‌باشد.
