شیرین بیان ارزش دارویی دارد و یکی از گیاهان صادراتی مهم کشور را تشکیل می‌دهد. و در عین حال یکی از علف های هرز مهم در مزارع گندم نیز محسوب می‌شود.
Glycyrrhiza Glabra
شیرین بیان، که به آن بیان یا مهک هم گفته می‌شود، گیاهی است دولپه‌ای و جدا گلبرگ از خانواده‌ی پروانه‌واران (Papilionaceae). ریشه های این گیاه طویل و چندساله است در صورتی که ساقه هایش علفی و یکساله‌اند یعنی در زمستان از بین می‌روند. سطح خارجی گیاه کرک‌های ترشح‌کننده‌ای دارد؛ به طوری که برگ ها چسبناک می‌شوند و گاهی به رنگ قهوه‌ای کم‌رنگ در می‌آیند.
برگ های شیرین بیان مرکب و شانه‌ای و تعداد برگچه‌های آن فرد است. گل آذین شیرین بیان خوشه‌ای و گل ها آبی یا آبی متمایل به بنفش و هرمافرودیت هستند. کاسه‌ی گل پیوسته و از پنج دندانه که مجموعا دو لب را تشکیل می‌دهند به وجود آمده است. جام گل آزاد و از پنج گلبرگ نامنظم تشکیل یافته است. این گیاه ده پرچم دارد که هریک به نوک باریکی منتهی می‌شود، تعداد ۹ پرچم آن به هم پیوسته و به شکل ناودانی در آمده‌اند، پرچم دهم آزاد است. میوه‌ی شیرین بیان کشیده، انتهای آن نوک تیز، و جدارش سخت است و بین یک تا شش دانه دارد. دانه‌ها گرد و گاهی به دلیل وجود موهای ترشح کننده چسبناکند.
شیرین بیان ارزش دارویی دارد و یکی از گیاهان صادراتی مهم کشور را تشکیل می‌دهد. و در عین حال یکی از علف های هرز مهم در مزارع گندم نیز محسوب می‌شود که دیرتر از گندم می‌رسد. بوته سبز شیرین بیان در برداشت محصول با وسایل ماشینی ایجاد اشکال می‌کند؛ گاهی بذر شیرین بیان با محصول گندم مخلوط می‌شود. کشاورزان به روش سنتی هنگام برداشت گندم، شیرین بیان را درو نمی‌کنند از این رو این گیاه می‌رسد و موجب گسترش آن در مزرعه می‌شود.
مقاله اختصاصی گروه تدوین محتوای اگرونیک استفاده از این مطلب و انتشار آن، با ذکر نام اگرونیک و درج لینک www.agronic.ir بلامانع می باشد.
6638
3303
3500
18551
1214
2100
18079
3046
2565
1568
ممنون از زحمات شما
نظر شما
پرطرفدارترین مطالب امروز
اگرونیک در شبکه های اجتماعی
