در واقع محققان دو تحقیق مجزا انجام دادند که در یکی از آن‌ها مواد اولیه پلاستیکی فاقد میکروب و همچنین شن فاقد مواد ارگانیک را در اختیار مرجان‌ها قرار دادند تا از آن تغذیه کنند. در آزمایش دوم مرجان‌ها را درون یک محفظه قرار دادند و سپس هم پلاستیک فاقد میکروب و هم پلاستیک پوشیده از مواد ارگانیک را در اختیار آن‌ها گذاشتند. سپس مرجان‌ها را به محفظه دیگری منتقل کردند تا ببینند که آیا مرجان‌ها این مواد را پس از بلع، بیرون می‌ریزند یا فرآیند هضم آن‌ها را ادامه می‌دهند. در نتیجه این تحقیقات مشخص شد که برخلاف تصور برخی از محققان، دلیل خورده شدن پلاستیک توسط مرجان‌ها، شباهت قطعات آن به موجودات ریز معلق در آب نیست، بلکه مرجان‌ها پلاستیک را به دلیل طعم لذیذ آن می‌خورند. در واقع مرجان‌ها با استفاده از حسگرهای شیمیایی قادرند طعم پلاستیک را از موجودات خوراکی شناور در آب و شن اقیانوس‌ها تشخیص دهند.
همچنین مرجان‌ها پلاستیک فاقد میکروب را به پلاستیک پوشیده از مواد ارگانیک و میکروبی که دارای مواد مغذی است، ترجیح می‌دهند. البته مرجان‌ها قادر به هضم پلاستیک نیستند و به همین علت 90 تا 92 درصد از مواد پلاستیکی را ظرف مدت 6 ساعت پس از بلع، به بیرون می‌ریزند. بنابر این حدود 10 درصد از مواد پلاستیکی در معده مرجان باقی می‌ماند که بسیار خطرناک است. مرجان ها موجوداتی زنده هستند و صخره‌های مرجانی بخش مهمی از اکوسیستم دریاها را تشکیل می‌دهند که اکنون در معرض خطرات بسیاری قرار گرفته است. گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Marine Pollution Bulletin منتشر شده است.
