تردیدی در پر مشکل بودن بخش کشاورزی کشورمان نیست و کار وزیر جهاد کشاورزی در حل و فصل این مشکلات بسیار سخت و پیچیده است. کشاورزی کوچک، خرده مالکی و معیشتی ما اجازه افزایش بهره وری را نمی دهد. میانگین اراضی کشاورزی در ایران پس از اصلاحات ارزی به 4 هکتار رسیده که اجازه پیاده سازی روش های مدرن و تکنولوژیک و افزایش بهره وری را نمی دهد و اگر قرار به نیل به این اهداف است، راه سختی و طولانی در پیش داریم. این اقدامات مهم در دستور کار وزیر جهاد کشاورزی قرار داد اما به هرحال نباید از نظر دور داشت که شکل کشاورزی ایران انجام چنین اقداماتی را سخت کرده است.
نکته دیگر الگوی کشت است که به واسطه خرده مالکی بودن امکان دیکته آن به کشاورزهای سنتی و کوچک وجود ندارد. کشور ما از نظر اقلیم متنوع است و باید الگوی کشت در هر منطقه متناسب با اقلیم وجود طراحی و تعریف شود. این در حالی است که در ایران بدون در نظر گرفتن آب و هوای منطقه ای اقدام به کشت کردیم و منابع آب و خاکی را هدر دادیم. استان یزد استانی است که نباید محصولی مثل گندم و هندوانه و گوجه و خیار در آن پرورش دهیم. یا برای مثال نباید سطح کشت محصولی مثل هندوانه که 500 لیتر آب می طلبد را افزایش دهیم و این محصول را پشت وانت در پایتخت کیلویی 250 تومان به فروش برسانیم.
مسئله سوم مسئله اصلاح الگوی مصرف محصولات کشاورزی است. سرانه مصرف محصولاتی مثل برنج نسبت به دهه 60 به شدت افزایش یافته است. در این دهه سرانه مصرف برنج 10 کیلو بود اما الان به 40 کیلو افزایش یافته است درحالیکه کشت این محصول آب زیاد مصرف می کند و تولید آن گران است. اکنون در جنوب تهران و اصفهان هم برنج کاشته می شود درحالیکه از نظر منابع آب دچار محدودیت هستیم اما برای پاسخ به افزایش سرانه مصرف باید برنج بکاریم. بهتر است در اولین اقدام و اولویت برای تغییر سرانه مصرف به تولید محصولات جایگزین روی بیاوریم. فرصت تازه ای که در اختیار وزیر جهادکشاورزی قرار گرفته موعد خوبی برای دنبال کردن این سه اولویت مهم است.
