آنها از نقاط مختلف ایتالیا آمده و ستاد اعتراضی خود را در چند قدمی پارلمان ایتالیا برپا کرده‌اند. آنها به چه چیزی اعتراض دارند؟ در واقع آنها به سیل محصولات غذایی کانادایی معترضند که معتقدند در بازار ایتالیا به جریان افتاده است. بر روی یکی از تابلوهای اعتراضی نوشته شده است: “پنیر پارمزان کانادایی اعتبار «ساخت ایتالیا» (Made in Italy) را لکه‌دار کرده است.” و بر روی تابلوی دیگر این جمله را می‌بینیم: “نه به گوشت‌های هورمونی کانادا”
پاتریزیا پاپو، کشاورز اهل شمال ایتالیا می‌گوید: «نگرانی ما سلامتی مردم است چرا که کانادا از مواد شیمیایی‌ای استفاده می‌کند که مدت‌هاست در اروپا ممنوع شده‌اند. همچنین کانادا مزارعی با مساحت‌های وسیع دارد در صورتی که ابعاد زمین‌های زراعی ایتالیا کم اما با بازدهی زیاد است؛ با این وجود شانس کمی برای رقابت با کانادا وجود دارد.»
کشاورزان با تشویق و مساعدت شرکت ایتالیایی «Coldiretti» که بزرگترین شرکت کشاورزی در کل اروپا هم می‌باشد در راستای این هدف گرد‌هم آمده‌اند تا سیاست‌مداران ایتالیایی را مجاب نمایند تا در مقابل تصویب توافق‌نامه جنجالی اقتصادی و تجاری میان اتحادیه اروپا و کانادا موسوم به «CETA» مقاومت کنند. دغدغه اصلی شرکت «کولدیرتی» این روزها گندم دوروم است. ایتالیا فقط ۶۰ درصد گندم دوروم مورد تقاضا در کشور را، آن هم برای ملتی که با علاقه‌شان به پاستا شهره هستند می‌تواند تولید کند. صادرات از باقی مناطق جهان این خلاء را پر می‌کند و گندم دوروم کانادا دارای محتوای پروتئینی غنی‌ای می‌باشد که آنرا دارای مطلوبیت ویژه‌ای برای آسیابان‌ها و تولید کننده‌های پاستا می‌نماید. و این یک معضل بزرگ برای ۳۰۰هزار زارع کشت‌کننده گندم در این کشور محسوب می‌شود.
مدیرعامل شررکت کولدیرتی، روبرتو مونکالوو می‌گوید: «ما در حال جمع آوری محصولات جدید گندم هستیم و دقیقا همزمان کشتی‌های حامل گندم از کانادا و دیگر کشورها مشغول خالی کردن بار هستند. و به همین دلیل قیمت گندم دوروم در حال افت است چرا که عرضه گندم بیش از تقاضای تولیدکننده‌های پاستا وجود دارد.» وی ادامه می‌دهد: «تنها نزول قیمت جهانی گندم در سال گذشته، معادل ۱۰۰ میلیون دلار برای کشاورزان ایتالیایی زیان به بار آورد.»
توقیف گندم کانادایی
مساله در ماه گذشته به حد اعلای خود رسید وقتی که برای بار دوم در دو سال، ۵۰هزار تن بار گندم دوروم در بندر «بری» ضبط گردید. کولدیرتی می‌گوید که هشداری از طرف یک شاخه از نیروهای مصلح دریافت شده بود که مدعی بودند مقادیر بالایی از سموم شیمیایی در این محموله یافته‌اند. چند روز بعد آزمایش دیگری که توسط یک آزمایش‌گاه معتبر انجام گرفته بود نشان داد که میزان سمیت این محصولات در حد مجاز بوده و در نتیجه بار کشتی ترخیص شد؛ البته نه قبل از آنکه عناوین نشریات ایتالیایی پر گشت از تیترهای درشتی با عبارت « آلودگی گندم کانادایی».
اتحادیه آسیابان‌های گندم ایتالیا موسوم به «Italmopa» این اتفاق را محکوم کرد و آنرا بخشی از کمپین «سیاه‌نمایی» علیه گندم خارجی خواند که قبل از اینکه بار کشتی شود در کانادا هم مورد آزمایش‌های سخت‌گیرانه‌ای قرار گرفته بودند. «کازیمو د سورتیس» رئیس اتحادیه «ایتالموپا» می‌گوید: «کولدیرتی با اقدام‌های عمدی‌اش در جهت گمراه کردن مشتری‌ها، تصمیم گرفته تا یک جنگ روانی بر علیه صنایع تولید آرد راه بیاندازد. این به طور واضح تلاشی است در جهت آسیب رساندن به صنایع تولید آرد و پاستای ایتالیایی، با استفاده از ابزار‌های منفوری چون هشدار دادن‌های بی‌مورد به مقامات رسمی برای بازرسی محتویات محموله‌کشتی‌ها.»
مونکالوو می‌گوید این جنبش تنها یک اقدام در جهت دفاع از تولید داخلی نیست، بلکه به علت دغدغه‌های واقعی سلامتی به وجود آمده است چراکه کشاورزان کانادایی از علف‌کش گلیفوزیت استفاده می‌کنند. علف‌کشی که به طور گسترده‌ای در سطح جهان مصرف شده و بحث‌هایی وجود دارد که می‌تواند به طور بالقوه سرطان‌زا باشد. ادعایی که البته شرکت «موسانتو» تولید کننده این سموم قویا رد می‌کند.
به هر حال اختلاف اصلی شکل گرفته در مورد توافق نامه CETA تفاوت در استاندارد‌های ایمنی مواد غذایی است. او می‌گوید همین نگرانی‌است که شرکت او را به این سمت سوق داده است تا وارد لابی‌ای با دولت شود تا شاید بتواند ایتالیا را مجاب نماید که از کمیسیون اروپا بخواهد تا بر روی تمام بسته‌های پاستا برچسبی زده شود که کشور مبداء گندمی که این پاستاها از آن تولید شده‌اند در آن قید گردد. مونکالوو می‌گوید: «این می‌تواند دو هدف را برآورده سازد: شفافیت در مقابل مصرف کنندگان، و تقاضای صحیح گندم دوروم ایتالیا که هم‌اکنون بیش از هر محصولی در جهان مطابق استاندارد‌های کشاورزی پایدار تولید می‌شود.»
جانبداری از تولید داخلی
اما تولیدکنندگان آرد و پاستا کاملا معترض این قضیه هستند. آنها می‌گویند درخواست برچسب‌زنی یک مانور بازاریابی بی‌ملاحظه است برای تاثیر گذاشتن بر مصرف‌کننده‌ها تا آنها را تشویق به خرید محصولات رقیب ایتالیایی کنند. «سورتیس» می‌گوید که گندم خارجی کاملا بی‌خطر است و اضافه می‌کند که چندسالی است که دیگر حتی امکان این وجود ندارد که بدون افزودن گندم غنی از پروتئین خارجی پاستا تولید کرد. رییس اتحادیه آسیابان‌ها می‌گوید که اگر اروپا درخواست برچسب‌زنی ایتالیا را بپذیرد، هزینه‌ها برای آنان به علت نیاز به سیلو‌های اضافی برای ذخیره گونه‌های مختلفی از گندم و سیستم مدیریت پیچیده‌تر آسیاب و همین‌طور نظارت‌های کیفی، ۳۰درصد افزایش خواهد یافت. وی می‌گوید: «این یک حرکت جانبدارانه به نفع تولید داخلی است که برخلاف مقررات تجارت آزاد اتحادیه اروپا می‌باشد. اما شاید بیش از همه، اقداماتی ازین دست با ایجاد موانع بازدارنده در راه تولید پاستای باکیفیت توسط تولیدکنندگان ایتالیایی، این صنعت کشور را به مخاطره خواهند انداخت.
صادرکنندگان و کشاورزان کانادایی نیز البته مخالف این اقدام هستند. دلیل این امر اینست که آنها نگران می‌باشند که این اقدام ممکن است قیمت‌ها را کاهش داده و هزینه انتقال گندم به ایتالیا را افزایش دهد. کشور مدیترانه‌ای ایتالیا دومین خریدار بزرگ گندم دوروم کانادا می‌باشد که بر اساس متوسط حجم صادرات و قیمت‌های بین‌المللی سالیانه بالغ بر ۲۵۰میلیون دلار از کانادا گندم وارد می‌کنند. کانادا در حال حاضر ۱۴۰ دلار به ازای هر تن گندم به موجب تعرفه‌های اتحادیه اروپا می‌پردازد که در صورت تصویب CETA این مبلغ حذف خواهد شد.
اما مونکالوو می‌گوید اتحادیه کشاورزان ایتالیا که قبلا نیز درخواست‌های مشابه دیگری برای برچسب‌زنی محصولات لبنی و غیره طرح کرده بوده این اطمینان را دارد که اروپا خواسته آنان را اجابت خواهد کرد. او می‌گوید: «کانادا می‌تواند به صادرات گندم دوروم به ایتالیا ادامه دهد، اما تولیدکنندگان پاستای ایتالیایی باید در بسته‌بندی محصولاتشان ذکر کنند که پاستای آنها از گندم کانادایی تولید شده است و نهایتا این مصرف‌کنندگان هستند که می‌توانند انتخاب کنند..»
